ชนชาวฮีบรูใช้คำว่า “สวรรค์” ในความหมายถึง “ที่สูง” หรือ “ส่วนที่อยู่เหนือพิภพ”

          สำหรับพระคัมภีร์ คำว่า “สวรรค์” ก่อนอื่นหมด จะหมายถึง “ท้องฟ้าสีคราม” หรือ “กลุ่มเมฆที่ลอยผ่านไปในท้องฟ้า” และในหนังสือปฐมกาล 1: 20 ได้พูดถึงพ วกนก “(ที่บินอยู่) ใต้ท้องฟ้าสวรรค์” แล ะในหน้าอื่นๆของพระคัมภีร์ ก็หมายถึงขอบเขตแห่งดวงดาวที่ส่องสว่างอยู่ในท้องฟ้า นอกจากนั้น “สวรรค์” ยังหมายถึง “ที่ประทับของพระเจ้า” อีกด้วย แม้ว่าพระเจ้าจะทรงสถิตอยู่ทั่วๆไป พระเจ้าทรงแสดงพ ระองค์ในลักษณะพิเศษในแสงสว่างและในความยิ่งใหญ่แห่งท้องฟ้า และ “สวรรค์” ก็ยังเป็นที่อยู่อาศัยข องบรรดาทูตสวรรค์ เพราะท่านเหล่านั้นจะคอยเฝ้าอยู่เฉพาะพระพักตร์พระเจ้าเสมอและคอยพิศเพ่งพระพักตร์ของพระองค์ เช่นเดียวกันบรรดาดวงวิญญาณของผู้ชอบธรรมก็อยู่กับพระเจ้าในเมืองสวรรค์ นักบุญเปาโลบอกว่าพระคริสตเจ้าได้ทรงนำบรรดาพระอัยกาในพระธรรมเก่าในใต้บาดาลเข้าสู่เมืองสวรรค์ (อฟ 4: 8) ดังนั้น คำว่า “สวรรค์” จึงให้ความหมายทั้ง “ความสุข” และ “สถานที่”ของบรรดาผู้ชอบธรรมในชีวิตหน้าด้วย

 :::อ่านทั้งหมด:::