ในห้องเรียนเด็กประถม คุณครูบอกเด็กๆในห้องว่าให้เขียนคำวิงวอนขอสิ่งที่ตัวเองอยากได้มากที่สุดตอนนี้จากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พร้อมบอกเหตุผลว่า ทำไมจึงอยากได้ และเมื่อหมดคาบเรียนคุณครูจึงเก็บความปรารถนาของเด็กๆในห้องเพื่อนำไปอ่านที่บ้าน
ตกเย็นคุณครูนำความปรารถนาของเด็กๆมาอ่านทีละคน เมื่อเธออ่านความปรารถนาของเด็กน้อยคนหนึ่ง เธอถึงกับร้องไห้ไม่หยุด และขณะนั้นสามีของเธอเข้ามาในห้องพอดี เขาเห็นเธอร้องไห้ จึงถามเธอว่า "เธอร้องไห้ทำไมรึ" เธอตอบว่า"วันนี้ ฉันให้เด็กๆเขียนคำวิงวอนที่ต้องการจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ฉันอ่านของเด็กคนนี้แล้วฉันรู้สึกเสียใจยิ่งนัก คุณลองอ่านดูสิ"
สามีจึงหยิบขึ้นมาอ่าน "โอ้...สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอให้ผมเป็นโทรศัพท์มือถือในเย็นวันนี้เลยด้วยเถิด ผมอยากแทนที่มันมาก ผมอยากจะได้รับความสนใจเป็นพิเศษจากคนในบ้าน ผมอยากจะเป็นที่ที่ทุกคนในบ้านให้เวลามากที่สุด ผมอยากจะเป็นมือถือที่อยู่กับพ่อตลอดเวลาแม้ตอนทำงาน ตอนกลับมาบ้านและแม้แต่ตอนพ่ออ่อนเพลีย จากการทำงาน พ่อก็จะอยู่กับมันตลอด ผมอยากจะเป็นมือถือที่แม่เก็บไว้ข้างตัวเสมอ แม้วันที่แม่เหนื่อยแม่ก็ไม่เคยวางมันไว้ห่างกายเลย ผมอยากเป็นแบบมันบ้างผมอยากจะเป็นมือถือที่พี่ๆแย่งกัน และอยู่กับมันทั้งวันทั้งคืน ผมอยากให้พี่ๆสนใจผม แย่งกันมาเล่นกับผมบ้าง ผมอยากให้ทุกๆคนในบ้านใช้เวลาแบบนั้นกับผมบ้าง .. ผมขออีกข้อนึง ผมอยากให้ผมสามารถทำให้ทุกๆคนในบ้านมีความสุขความเพลิดเพลินเหมือนกับที่มือถือให้พวกเขา ผมคงไม่ขอจากพระองค์มากไป ผมเพียงอยากเป็นมือถือเท่านั้นเอง"
เมื่อสามีอ่านจบ เขาจึงกับกล่าวขึ้นมาว่า "เด็กน้อยคนนี้น่าสงสารยิ่งนัก ทำไมพ่อแม่เขาใจดำกับเขาเช่นนี้ ????"
คุณครูได้ฟังเช่นนั้นถึงกับร้องไห้โฮอีกครั้ง และเธอบอกสามีด้วยน้ำตาว่า "เด็กคนนั้น คือลูกชายคนเล็กของเราเองค่ะ"
