ความรักและความเสียสละ

"ขอให้ฉันดูหน้าลูกหน่อยได้มั๊ยคะ"
คุณแม่คนใหม่เอ่ยขึ้น เมื่อห่อผ้าน้อย ๆ อยู่ในอ้อมกอดเธอ เธอค่อย ๆ คลี่ผ้าที่ห่อออกเพื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ
เธอกรีดร้อง!!!

หมอต้องอุ้มเด็กออกไปอย่างรวดเร็ว
เด็กทารกที่เกิดมาไม่มีใบหู
กาลเวลาพิสูจน์ว่าการได้ยินของเจ้าหนูไม่มีปัญหา
ปัญหามีเฉพาะสิ่งที่มองเห็นภายนอก คือใบหูที่หายไป
หลายครั้งที่เจ้าหนูกลับจากโรงเรียนแล้ววิ่งมาซบอกแม่
เธอรู้ว่าหัวใจลูกปวดร้าวแค่ไหนเจ้าหนูพูดโพล่งออกมาอย่างน่าเศร้า
"พวกเด็กตัวโต พวกเขาล้อผมว่าไอ้ตัวประหลาด"
เจ้าหนูเติบโตขึ้น หล่อเหลา เป็นที่รักของเพื่อน ๆ
เขามีพรสวรรค์ในด้านอักษรศาสตร์ วรรณคดี และดนตรี
เขาอาจได้เป็นหัวหน้าชั้น แต่เพราะเจ้าสิ่งนั้น...

"ลูกต้องพบปะกับผู้คนบ้างนะลูก"
แม่กล่าวด้วยความสงสาร
พ่อของเด็กชายปรึกษากับหมอประจำครอบครัว
"ผมสามารถปลูกถ่ายใบหูได้ครับ ถ้ามีผู้บริจาค
แต่ใครล่ะจะเสียสละใบหูเพื่อเด็กน้อยคนนี้" คุณหมอกล่าว

2 ปีผ่านไป พ่อบอกกับลูกชาย
"ลูกเตรียมตัวไปโรงพยาบาลนะ
พ่อกับแม่หาคนบริจาคใบหูที่ลูกต้องการได้แล้ว แต่นี่เป็นความลับ"

การผ่าตัดสำเร็จด้วยดี
คนคนใหม่เกิดขึ้น เขากลายเป็นผู้มีพรสวรรค์
เป็นอัจฉริยะในโรงเรียน ในวิทยาลัย
จนเป็นที่กล่าวขานกันรุ่นต่อรุ่น

ต่อมาได้แต่งงานและทำงานเป็นข้าราชการในสถานทูต
วันหนึ่งชายหนุ่มถามผู้เป็นพ่อ "พ่อครับใครเป็นคนมอบใบหูให้ผม
ใครช่างให้ผมได้มากมายแต่ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อเขาได้เลยสักนิด"
"พ่อไม่เชื่อว่าลูกจะตอบแทนเขาได้หมดหรอก
เรื่องนี้เป็นความลับ เราตกลงกันแล้ว" พ่อตอบ

หลายปีที่มันยังคงเป็นความลับ
แต่แล้ววันหนึ่ง
วันที่มืดมิดที่สุดผ่านเข้ามาในชีวิตลูกชาย เขายืนข้างพ่อ ใกล้หีบศพของแม่
พ่อค่อย ๆ ลูบผมแม่อย่างช้า ๆ และนุ่มนวล ผมสีน้ำตาลแดงถูกเสยขึ้นจนมองเห็น

..แม่ไม่มีใบหู ใบหูของแม่ถูกตัดไป..
พ่อกระซิบผ่านลูกชาย "แม่บอกพ่อว่า เธอดีใจที่ได้ทำอย่างนี้
เธอไม่เคยตัดผมอีกเลยไม่มีใครมองเห็นว่าเธอไม่สวย จริงมั๊ย"
"จงจำไว้ สิ่งมีค่าที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่การมองเห็น
หากแต่อยู่ที่สิ่งที่เรามองไม่เห็น
ความรักที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่เราได้ทำอะไรแล้วมีคนรับรู้
หากแต่อยู่ที่สิ่งที่เรากระทำแล้วไม่มีใครรับรู้
ความรัก บางครั้งไม่จำเป็นต้องพูดพร่ำเพรื่อ"