การสอนความเชื่อแบบดั้งเดิม
144    การสอนคำสอน ซึ่งเป็นการสอนเรื่องความเชื่ออย่างมีประสิทธิภาพ มิอาจปล่อยตัวเองให้ถูกผลักดันโดยกระแสอุดมการณ์ต่างๆ หรือการหาผลประโยชน์แบบมนุษย์ล้วนๆ (อ้างถึง CT 52) ในการทำให้หน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จไป   การสอนคำสอนจะต้องไม่สับสนเรื่องกิจการช่วยให้รอดของพระเป็นเจ้า อันเป็นพระหรรษทานแท้ๆ กับกิจการแห่งการสอนของมนุษย์  อย่างไรก็ตาม อย่าให้มีการต่อต้านและแบ่งแยกกันเลย  การสนทนาอันน่าพิศวงที่พระเป็นเจ้าทรงกระทำกับมนุษย์แต่ละคนนั้นได้กลับกลายเป็นการดลใจและมาตรฐานของการสอนคำสอน “การสอนคำสอนกลายเป็นการเลียนแบบการสนทนานี้อย่างไม่ย่อท้อ” 

การสอนคำสอนค้นหาทางสนทนากับประชาชนตามแนวทางต่างๆ ที่พระอาจารยานุภาพของพระศาสนจักรมอบให้อย่างต่อเนื่อง  วัตถุประสงค์ที่แน่นอนทั้งหลายซึ่งผลักดันการเลือกวิธีการสอนแบบต่างๆ ได้แก่
    - เพื่อส่งเสริมองค์รวมที่มีการก้าวหน้าและเชื่อมโยงกันระหว่างการยึดมั่นอย่างสมบูรณ์ที่มนุษย์คนหนึ่งมีต่อพระเป็นเจ้า (fides qua)  กับเนื้อหาสาระของสารคริสตชน (fides quae) 
    - เพื่อพัฒนาทุกรูปแบบของการแสดงออกถึงความเชื่อซึ่งทำให้ความเชื่อเป็นที่รู้จัก  ได้รับการเฉลิมฉลอง  ดำเนินชีวิตอยู่และสวดภาวนา (อ้างถึง MPD 7-11, CCC 3,13, GCD (1971) 36) 
    - เพื่อกระตุ้นให้มนุษย์ยอมมอบตนเอง “อย่างครบถ้วนและเสรีแก่พระเป็นเจ้า” (DV 5) คือทั้งสติปัญญา  เจตจำนง  หัวใจและความทรงจำ
    - เพื่อช่วยมนุษย์ให้เข้าใจถึงกระแสเรียกที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเรียกเขามา
    ดังนั้น การสอนคำสอนก็ปฏิบัติการงานแห่งการนำเข้าสู่ชีวิต คริสตชน (initiation)  การศึกษา (education)  และการสอน (teaching) อย่างสมบูรณ์