วันพุธสัปดาห์ที่ 32 (ปีคู่) 

พระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญลูกา (ลก 17:11-19)   

ขณะที่พระเยซูเจ้าเสด็จไปยังกรุงเยรูซาเล็มนั้น พระองค์เสด็จผ่านแคว้นสะมาเรียและกาลิลี เมื่อเสด็จเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง คนโรคเรื้อนสิบคนเข้ามาเฝ้าพระองค์ ยืนอยู่ห่างๆ ร้องตะโกนว่า “พระเยซู พระอาจารย์ โปรดสงสารพวกเราเถิด” พระองค์ทอดพระเนตรเห็นจึงตรัสกับเขาว่า “จงไปแสดงตนแก่บรรดาสมณะเถิด” ขณะที่เขากำลังไป เขาก็หายจากโรค คนหนึ่งในสิบคนนี้ เมื่อพบว่าตนหายจากโรคแล้ว ก็กลับมา พลางร้องตะโกนสรรเสริญพระเจ้า ซบหน้าลงแทบพระบาท ขอบพระคุณพระองค์ เขาผู้นี้เป็นชาวสะมาเรีย พระเยซูเจ้าจึงตรัสว่า “ทั้งสิบคนหายจากโรคมิใช่หรือ อีกเก้าคนอยู่ที่ใด ไม่มีใครกลับมาถวายพระเกียรติแด่พระเจ้านอกจากคนต่างชาติคนนี้หรือ” แล้วพระองค์ตรัสกับเขาว่า “จงลุกขึ้น ไปเถิด ความเชื่อของท่านทำให้ท่านรอดพ้นแล้ว”

ลก 17:11-19 ในช่วงศตวรรษแรก บรรดาผู้ที่ทนทุกข์ทรมานจากโรคเรื้อนนั้นถูกจำกัดให้อยู่ที่ชายขอบของสังคมชาวยิว ถูกถือว่าเป็นมลทินทางพิธีกรรมและเป็นพาหะของโรคติดต่อ พวกเขาถูกบังคับให้อยู่แยกจากสังคมและคอยเตือนผู้อื่นถึงสภาพของตนหากมีคนเข้าไปใกล้ๆ การกล่าวขอบคุณของชาวสะมาเรียต่อการอวยพรของพระเจ้า แสดงให้เห็นถึงทั้งความศักดิ์สิทธิ์และความสุภาพถ่อมตนของเขา

(จากหนังสือ THE DIDACHE BIBLE with commentaries based on the Catechism of the Catholic Church, Ignatius Bible Edition)