การแพร่ธรมของพระศาสนจักรมาจากพระวาจาของพระเจ้า

92.    บรรดาพระสังฆราชแห่งสมัชชายืนยันอย่างหนักแน่น ถึงความจำเป็นที่จะต้องเน้นความสำนึกในพระศาสนจักรถึงเรื่องการแพร่ธรรม ซึ่งมีอยู่เสมอมาตั้งแต่แรกเริ่มในประชากรของพระเจ้า บรรดาคริสตชนในสมัยแรกคิดว่าการแพร่ธรรมประกาศข่าวดีเป็นความจำเป็นอย่างหนึ่งที่เกิดโดยธรรมชาติจากความเชื่อ พระเจ้าที่เขาทั้งหลายเชื่อถึงทรงเป็นพระเจ้าของทุกคน ทรงเป็นพระเจ้าเที่ยงแท้เพียงหนึ่งเดียว ผู้ทรงเปิดเผยพระองค์ในประวัติศาสตร์ของอิสราเอล และในยุคสุดท้ายนี้ในองค์พระบุตร เพื่อทรงตอบสนองการรอคอยจากส่วนลึกของจิตใจของมวลมนุษย์ กลุ่มคริสตชนในสมัยแรกสังเกตเห็นว่า ความเชื่อของตนไม่ผูกติดอยู่กับขนบธรรมเนียมของวัฒนธรรมใดโดยเฉพาะที่ทำให้ประชาชนแตกต่างกัน แต่อยู่ในขอบเขตของความจริงที่เกี่ยวข้องกับมนุษย์ทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน
    นักบุญเปาโลยังใช้ชีวิตของท่านอธิบายความหมายงานธรรมทูตของคริสตศาสนา และแสดงให้เห็นว่างานนี้โดยพื้นฐานมีลักษณะสากลด้วย เราอาจคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอภิรัฐสภาที่กรุงเอเธนส์ตามที่มีเล่าอยู่ในหนังสือกิจการของอัครสาวก (เทียบ กจ 17:16-34) ท่านอัครสาวกของนานาชาติได้สนทนากับผู้คนต่างวัฒนธรรม เขาเหล่านี้ตระหนักว่าธรรมล้ำลึกของพระเจ้า ทั้งที่เรารู้จัก-และไม่รู้จัก ได้รับการเปิดเผยแล้วในประวัติศาสตร์ มนุษย์แต่ละคนรู้อะไรบ้างแล้วเกี่ยวกับพระองค์ แม้จะยังสับสนอยู่ก็ตาม “ข้าพเจ้ามาประกาศให้ท่านรู้จักพระเจ้าองค์นี้ที่ท่านเคารพทั้งๆที่ท่านไม่รู้จัก” (กจ 17:23) อันที่จริง ความใหม่ที่คริสตชนประกาศก็คือเราอาจบอกชนทุกชาติได้ว่า “พระเจ้าทรงสำแดงพระองค์ให้ปรากฏ และบัดนี้มีทางเปิดเข้าไปพบพระองค์ได้แล้ว ความใหม่ของข่าวที่คริสตชนประกาศไม่อยู่ที่ความคิดใดความคิดหนึ่ง แต่อยู่ที่การกระทำ ‘พระเจ้าทรงเปิดเผยพระองค์เอง’”