อดอาหาร 
มัทธิว 6:1-6,16-18
    การอดอาหารเป็นพิธีสำคัญทางศาสนามาช้านานนับตั้งแต่สมัยพันธสัญญาเดิม ผู้คนอดอาหารเพื่อวัตถุประสงค์ต่างๆ  เช่น  เพื่อเป็นหมายสำคัญแสดงการกลับใจต่อพระเจ้า  หรือเพื่อแสวงหาพระประสงค์ของพระเจ้าก่อนตัดสินใจเรื่องสำคัญในชีวิต  แต่บางครั้งบางคนอาจใช้การอดอาหารเพื่ออวดตัวมากกว่ากลับใจจริง  พระเยซูจึงทรงตักเตือนเสมอว่า  การอดอาหารเพื่อการกลับใจหรือแสวงหาพระประสงค์ของพระเจ้าด้วยความจริงใจนั้น  ต้องเชื่อมโยงกับความรักของพระเจ้าและมนุษย์
พระเยซูทรงอดอาหารบ่อยๆ  แต่ไม่ได้ทรงสั่งให้พวกศิษย์อดอาหารเลยเพราะทรงปรารถนาให้พวกเขาเข้าใจว่าอดอาหารแท้จริงนั้นต้องทำด้วยใจสมัคร  มนุษย์ไม่สามารถบังคับให้ใครอดอาหารได้  ดังนั้นในเทศกาลมหาพรตซึ่งเป็นเวลาของการกลับใจ พระศาสนจักรจึงส่งเสริมให้เราปฏิบัติต่อกันและกันด้วยความรัก  เพราะว่าการหันกลับไปหาความรักของพระเจ้าและความรักต่อผู้อื่นคือการกลับใจ

เป็นเหมือนเด็กเล็กๆ 
มาระโก 9:33-37
    พระเยซูเจ้าตรัสว่า “ผู้ใดที่ต้อนรับเด็กเล็กๆ  เช่นนี้ในนามของเรา ก็ต้อนรับเรา”  และตรัสเสริมใน  มาระโก 10:15  ด้วยว่า  “ผู้ใดไม่รับพระอาณาจักรของพระเจ้าอย่างเด็กเล็กๆ  เขาจะไม่เข้าสู่พระอาณาจักรนั้นเลย”
    สำหรับเรา  การเป็นอย่างเด็กเล็กๆ  นั้นหมายความว่าอย่างไร เรื่องแบบนี้เราคงจะต้องคิดถึงความสัมพันธ์ของเด็กที่มีต่อพ่อแม่  ซึ่งต่างไปจากความสัมพันธ์ในแบบอื่นๆ  เด็กจะไว้ใจพ่อแม่ของตนเองหมดใจ และเชื่อโดยไม่สงสัยแม้แต่น้อยว่าพ่อแม่รักและปกป้องดูแลตนเองอยู่เสมอ  สำหรับลูกตัวเล็กๆ  พ่อแม่เป็นโลกของตน  เป็นเหมือนพระเจ้าของตน  เขาจะถ่ายทอดทุกสิ่งทุกอย่างจากพ่อแม่มาไว้ในตัวเอง  ไม่ว่าจะเป็นนิสัย  ความสามารถ   หน้าตา ท่าทาง  หรือความเชื่อ  ความระแวงจะไม่มีอยู่ในจิตใจของเขาเลย  พ่อแม่จึงควรทำตนเป็นกระจกเงาสะท้อนความรักของพระเจ้าให้ลูกของตนเห็น  ให้ลูกได้เรียนรู้พระเมตตาอันไม่มีขีดจำกัดของพระเจ้าผ่านทางแม่ในขณะที่เรียนรู้พระลักษณะอันมั่นคงเข้มแข็งผ่านทางพ่อ

หอบาเบล 
ปฐม 11:1-9
       ตั้งแต่อาทิตย์ที่ผ่านมาจนถึงวันนี้  เราฟังเรื่องราวจากปฐมกาลมา 4 เรื่องแล้ว  คือ  เรื่องของอาดัมกับเอวา  คาอินกับอาแบล  โนอาห์ และหลังสุด  คือเรื่องของหอบาเบล  ทั้ง 4 เรื่องล้วนเกี่ยวกับบาปของมนุษย์
       แน่นอนที่ว่าพระเจ้าทรงลงโทษมนุษย์เพราะบาป  แต่ขณะที่ทรงลงโทษก็ประทานพระคุณและพระพรแก่มนุษย์ด้วย  เห็นได้จากเมื่อทรงลงโทษอาดัมกับเอวาก็ประทานหนังสัตว์ปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของพวกเขา  เมื่อทรงลงโทษคาอินหลังจากเขาฆ่าอาแบลก็ทรงทำเครื่องหมายคาอินเพื่อไม่ให้ใครฆ่า  ต่อมาเมื่อโลกเต็มด้วยบาปและทรงทำให้ฝนตกทำลายล้างมนุษยชาติ ก็ทรงคุ้มครองโนอาห์กับครอบครัวไว้  ทำให้มนุษยชาติรอดพ้นจากการถูกทำลาย  สืบทอดเผ่าพันธุ์ต่อไปได้อีก  แต่สำหรับเรื่องของหอบาเบล  หลังจากพระเจ้าทรงลงโทษมนุษย์ให้กระจัดกระจายไปด้วยภาษาต่างๆ กัน  เราไม่เห็นว่าพระเจ้าทรงทำอะไรที่เป็นคุณต่อมนุษย์ในตอนนั้นเลย  กว่าจะทรงให้มนุษย์รอดพ้นจากบาปของหอบาเบล  มนุษย์ต้องรอคอยเป็นเวลานานมาก  นั่นคือต้องรอคอยจนถึงวันสมโภชพระจิตเจ้านั้นเอง

การทดสอบของพระเยซูเจ้า  
มาระโก 8:27-33
    เราอาจพูดได้ว่าพระเยซูเจ้าทรงทดสอบเปโตรสองครั้งด้วยกัน ครั้งแรกคือเมื่อทรงถาม เปโตรว่า “ท่านละว่าเราเป็นใคร”   และเปโตรตอบพระองค์ว่า  “พระองค์คือพระคริสตเจ้า”  คำว่าคริสต์มาจากภาษากรีกหมายถึงผู้ที่บรรดาประกาศกได้ประกาศไว้ว่าจะได้รับการเจิมตั้งให้เป็นพระผู้ช่วยเสร็จมาช่วยเหลือคนอิสราเอล  และต่อมาหลังจากทรงกลับคืนชีพพระเยซูทรงถามเปโตรว่า “ท่านรักเราไหม”  ซึ่งเปโตรก็ตอบว่า  “ใช่แล้ว พระเจ้าข้า  พระองค์ทรงทราบว่าข้าพเจ้ารักพระองค์”

อนุญาตให้ทำการทดลองเมื่อมนุษย์มีชีวิตอยู่หรือ
การทำการทดลองทางวิทยาศาสตร์ ทางจิตวิทยา และทางการแพทย์กับมนุษย์ที่มีชีวิตนั้นทำได้เฉพาะเมื่อเกิดผลลัพธ์ที่สามารถคาดหวังว่ามีความสำคัญต่อความเป็นอยู่ที่ดีของมนุษย์ มิฉะนั้นไม่สามารถรับได้ อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างต้องเกิดขึ้นด้วยความยินยอมอย่างอิสระและทราบเรื่องในข้อกังขา (2292-2295)

ทำไมพระบัญญัติประการที่ 5 จึงปกป้องความสมบูรณ์ทางกายภาพและจิตวิญญาณของการเป็นมนุษย์ด้วยเช่นกัน
    สิทธิในการมีชีวิตและศักดิ์ศรีของมนุษย์เป็นรูปแบบของเอกภาพ เพราะทั้งสองอย่างนี้แยกออกจากกันไม่ได้ จึงเป็นไปได้ที่จะนำบุคคลหนึ่งไปสู่ความตายฝ่ายจิตด้วย (2284-2287,2326)

ทำไมการทำแท้งเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ ไม่ว่าในระยะใดของการพัฒนาของตัวอ่อน
พระเจ้าเป็นผู้ประทานชีวิตให้มนุษย์ ชีวิตจึงเป็นสมบัติของพระเจ้า ชีวิตศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่ในขณะของการมีอยู่และไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของมนุษย์ใด “ก่อนที่เราปั้นท่านในครรภ์มารดา เรารู้จักท่านแล้ว ก่อนที่ท่านจะเกิด เราก็แยกท่านเป็นของเราแล้ว” (ยรม. 1: 5) (2270-2274 ,2322)

พระบัญญัติประการห้าห้ามการทำร้ายชีวิตมนุษย์ประเภทใด
การฆ่าคนและการกระทำที่เป็นการสมรู้ร่วมคิดในการฆ่าคนเป็นสิ่งต้องห้าม การฆ่าพลเรื่อนที่ปราศจากอาวุธในสงคราม เป็นสิ่งที่ต้องห้าม การทำแท้งของความเป็นมนุษย์ตั้งแต่ในขณะที่อยู่ในภาวะตั้งครรภ์ เป็นสิ่งต้องห้าม การฆ่าตัวตาย การทำให้ตนเองพิการ และพฤติกรรมที่ทำลายตัวเอง เป็นสิ่งต้องห้าม การุณยฆาตกรรมคือการฆ่าคนพิการ คนเจ็บป่วย และผู้ใกล้ตาย เป็นสิ่งต้องห้ามด้วยเช่นกัน (2268-2283,2322-2325)

หน้าที่ของพลเมืองที่มีต่อบ้านเมืองคืออะไร
พลเมืองทุกคนมีหน้าที่ให้ความร่วมมืออย่างซื่อสัตย์ต่อเจ้าหน้าที่ของบ้านเมือง และให้การสนับสนุนเพื่อความดีส่วนรวมใน ความจริง ความยุติธรรม อิสรภาพ และความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน (2238 -2246)

ทำไมพระเจ้าจึงทรงปรารถนาให้เรา “สักการบูชา” พระนามของพระองค์ (คือรักษาไว้ให้ศักดิ์สิทธิ์)
การบอกชื่อของท่านกับบางคนเป็นเครื่องหมายของความไว้วางใจ ตั้งแต่พระเจ้าทรงบอกเราถึงพระนามของพระองค์ พระองค์ทรงกระทำให้พระองค์เองเป็นที่รู้จัก และทรงประทานทางเข้าถึงพระองค์โดยทางพระนามนี้ พระเจ้าเป็นความจริงอย่างสมบูรณ์ บางคนเรียกพระองค์ว่าเป็นองค์ความจริง แต่ใช้เพื่อให้การยืนยันถึงบาปหนักของการโกหก (2142-2155, 2160-2164 )

สามารถบังคับมนุษย์ให้มีความเชื่อในพระเจ้าได้หรือ
ไม่  ไม่มีผู้ใดสามารถบังคับผู้อื่นให้มีความเชื่อ แม้แต่บุตรของตนเอง เช่นเดียวกับที่ไม่มีผู้ใดอาจบังคับผู้อื่นไม่ให้เป็นผู้มีความเชื่อ  บุคคลหนึ่งสามารถตัดสินใจที่จะมีความเชื่อได้ เฉพาะในอิสรภาพอย่างสมบูรณ์เท่านั้น อย่างไรก็ตาม คริสตชนถูกเรียกให้ช่วยเหลือผู้อื่นให้เขาพบหนทางสู่ความเชื่อทั้งด้วยวาจาและการเป็นแบบอย่าง (2104-2109, 2137)

พระบัญญัติที่ว่า  “เราคือองค์พระผู้เป็นเจ้า  พระเจ้าของเจ้า”  (อพย 20:2)  หมายความว่าอะไร
    เพราะพระผู้ทรงสรรพานุภาพทรงเผยแสดงพระองค์เองแก่เราในฐานะพระเจ้าและองค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา  เราต้องไม่วางสิ่งใดไว้เหนือพระองค์ หรือคำนึงถึงสิ่งอื่นว่าสำคัญกว่าพระองค์ หรือให้สิ่งอื่นหรือบุคคลอื่นมีความสำคัญมากกว่าพระองค์ การรู้จักพระเจ้า การรับใช้  และการถวายคารวกิจแด่พระองค์มีความสำคัญอย่างยิ่งในชีวิตของเรา  (2083-2094, 2133-2134)

พระอาจารย์ ข้าพเจ้าต้องทำความดีอะไรเพื่อจะมีชีวิตนิรันดร (มธ 19:16)
พระเยซูเจ้าตรัสว่า  “ถ้าท่านอยากเข้าสู่ชีวิตนิรันดร ก็จงปฏิบัติตามบทบัญญัติเถิด” (มธ 19:17)  และทรงเสริมว่า “แล้วจงติดตามเรามาเถิด”  (มธ 19:21) (2052-2054, 2075-2076)

ทำไมพระศาสนจักรจึงประกาศเกี่ยวกับคำถามด้านจริยธรรมและเรื่องจรรยาบรรณส่วนบุคคล
ความเชื่อเป็นวิถีทาง บุคคลหนึ่งเรียนรู้ว่าจะอยู่บนวิถีทางนี้อย่างไร กล่าวคือ การปฏิบัติอย่างไรจึงถูกต้อง และนำไปสู่ชีวิตที่ดีได้อย่างไร ด้วยการปฏิบัติตามคำแนะนำของพระวรสารเท่านั้น อำนาจการสั่งสอนของพระศาสนจักรต้องเตือนประชาชนในเรื่องข้อเรียกร้องของกฎศีลธรรมตามธรรมชาติ (2032-2040,2049-2051)