www.kamsonbkk.com

ดูภาพขนาด A4

พระแท่น
พระแท่น เป็นโต๊ะที่อยู่ในวัด ที่ซึ่งพระสงฆ์และสัตบุรุษร่วมกันเฉลิมฉลองพิธีบูชาขอบพระคุณ

อัลเลลูยา
อัลเลลูยาเป็นคำแห่งความชื่นชมยินดีที่มีความหมายว่า “จงสรรเสริญพระเจ้าเถิด” ด้วยการกล่าวเสียงดังหรือการร้องเพลง

วันภาวนาอุทิศแด่ผู้ล่วงลับ
2 พฤศจิกายน วันภาวนาอุทิศแด่ผู้ล่วงลับ เป็นวันเฉลิมฉลองที่พระศาสนจักรระลึกถึงและสวดภาวนาอุทิศแก่ทุกๆ คนที่ได้จากโลกนี้ไปแล้ว

วันสมโภชนักบุญทั้งหลาย
1 พฤศจิกายน วันสมโภชนักบุญทั้งหลาย เป็นวันที่เราโมทนาคุณพระเจ้าสำหรับแบบอย่างชีวิตของบรรดาผู้ศักดิ์สิทธิ์

สีขาว (alb)
หมายถึงอาภรณ์ยาวสีขาวที่พระสงฆ์หรือศาสนบริกรอื่นสวมใส่ เมื่อทำหน้าที่นำการภาวนาส่วนรวม คำว่า “alb” หมายความว่า “สีขาว”

เทศกาลเตรียมรับเสด็จพระคริสตเจ้า (Advent)
Advent แปลว่า “การมาถึง” เป็นเวลา 4 สัปดาห์ก่อนพระคริสตสมภพ เป็นช่วงเวลาแห่งการเตรียมตัวให้พร้อมรับการบังเกิดของพระเยซูเจ้า

อาดัมและเอวา
อาดัมและเอวาคือมนุษย์คู่แรกที่พระเจ้าทรงสร้างมา พวกเขาอาศัยอยู่ในสวนเอเดน

บทที่ 5 : การเดินทางไปสู่พระเจ้า
    การเป็นครูคำสอนนั้นมีสิ่งที่ทำให้รู้สึกอัศจรรย์ใจอยู่เสมอ สิ่งแรกคือการไม่ทำงานอย่างโดดเดี่ยว ท่านจะมี “เพื่อนร่วมเดินทาง” มากมาย กลุ่มแรกคือบรรดาผู้เรียนคำสอนนั่นเอง “ผู้ร่วมทาง” คือบุคคลที่เราจะแบ่งปันอาหารร่วมกัน ทั้งครูคำสอนอื่นและผู้เรียนคำสอนล้วนเป็นผู้ร่วมเดินทางของเราในการแสวงหาพระเจ้า เราทุกคนจึงกลายเป็นอาหารสำหรับกันและกันซึ่งช่วยหล่อเลี้ยงให้แต่ละคนมีพลังที่เข้มแข็ง นี่จึงเป็นประเด็นที่ทำให้เรารู้สึกชื่นชมยินดี   
    ชีวิตการเป็นครูคำสอนนั้นทำให้เราเป็นผู้จาริกแสวงบุญตัวจริง เป็นการจาริกสู่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่นี้ด้วยการเปลี่ยนแปลงตนเองอยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่ด้วยความคิดที่ว่าเราคือผู้บรรลุถึงเป้าหมายแล้ว งานของเราเป็นส่วนหนึ่งในกระบวนการเดินทางสู่พระเจ้า ที่ซึ่งเราแต่ละคนเป็นดังอาหารสำหรับผู้อื่นในเส้นทางนี้    

การสอนคือพันธกิจ

    คำว่า “พันธกิจ” มีหลายคำจำกัดความ แต่ทุกคำล้วนมีลักษณะดังต่อไปนี้คือ “เป็นการทำบางสิ่งบางอย่างในที่สาธารณะเพื่อให้พระอาณาจักรของพระเจ้ามาถึงและเพื่อประโยชน์ของหมู่คณะ นี่คือพระพรที่มีเอกลักษณ์และโครงสร้างเฉพาะของตนเอง” การสอนคำสอนเป็นพันธกิจเพราะเป็นงานที่เข้าหลักเกณฑ์ต่อไปนี้

เมื่อวันศุกร์ที่ 14 กุมภาพันธ์ 2020 อาจารย์และนักศึกษาคณะศาสนศาสตร์ สาขาวิชาคริสตศาสนศึกษา ชั้นปีที่ 4 จำนวน 15 คน ได้มาเยี่ยมชมแผนกคริสตศาสนธรรม อัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ
ในช่วงแรกของการเยี่ยมชม นักศึกษาได้ร่วมกิจกรรมคำสอน จากสื่อของทางแผนกฯ ที่จัดทำขึ้น ต่อจากนั้น เป็นการแนะนำประวัติความเป็นมาของศูนย์คำสอน ในช่วงเริ่มต้นจนถึงปัจจุบัน ผู้จัดการแผนก แผนการดำเนินการ โครงการต่างๆ
ในช่วงที่สาม นักศึกษาได้เข้าเยี่ยมชมการทำงานของหน่วนต่างๆ ร้านค้า วิชาการ การผลิตสื่อคำสอน

บทที่ 4 : ภาพลักษณ์ของตัวเรากับภาพลักษณ์ของพระเจ้า
    ภาพลักษณ์ของตัวเราเองกับภาพลักษณ์ที่เรามีถึงพระเจ้านั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิดมาก ยิ่งเรามีภาพลักษณ์ของตนเองที่สมบูรณ์และชัดเจนมากเพียงไร ภาพลักษณ์ที่เรามีต่อพระเจ้าก็จะสมบูรณ์และชัดเจนมากขึ้นเพียงนั้นด้วย (เทียบ ยรม. 18:1-6) เราเชื่อว่ามนุษย์เจริญชีวิตโดยอาศัยภาพลักษณ์ที่มีต่อตนเอง ต่อโลกและต่อพระเจ้า
    “ภาพลักษณ์” ที่กล่าวมานี้บอกอะไรคุณบ้างไหมเกี่ยวกับสัมพันธภาพของคุณกับพระเจ้า? หรือกับผู้เรียนของคุณ? แน่นอนมันลึกซึ้งยิ่งกว่าความหมายเชิงปรัชญาหรือเชิงเทววิทยาเสียอีก ภาพลักษณ์สามารถทำให้เรามั่งคั่งขึ้นได้จากความรู้สึกที่ลึกๆ และจากความเชื่อมโยงภายในซึ่งแสดงออกมา

การเข้าร่วมในลีลาศฝ่ายจิต
    ภาพลักษณ์เป็นผลผลิตจากจินตนาการ ซึ่งได้มาจากประสบการณ์หลากหลายทั้งด้านสติปัญญาและอารมณ์ คือจากทั้ง “หัว” และ “หัวใจ” ชีวิตของเราจึงต้องการประสบการณ์ทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นด้านความรู้สึก สุนทรียะและการหยั่งรู้ จินตนาการทำให้เรารู้สึกสนุกกับชีวิต

...ในขณะที่สังคมของเราชอบตั้งคำถามที่ดูโก้หรูเกี่ยวกับคุณค่าชีวิต ที่จริงคุณค่าของชีวิตจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อ เรามองเห็นสิ่งอื่นๆ ที่มีค่ามากไปกว่าเงินทอง และอุทิศเวลาให้สิ่งนั้นตามสมควร

เราพบว่าคนในยุคปัจจุบันมีการศึกษาที่สูงขึ้น ทว่าการศึกษานั้นไม่ได้ช่วยให้เกิดความเฉลียวฉลาดในการดำรงชีวิตแต่อย่างใด

ยิ่งมีการศึกษาสูง ก็ยิ่งมีความต้องการมากขึ้นเป็นลำดับ ใครที่สนใจเรื่องหาเงินจะถูกยกย่องว่าเป็นผู้รักความก้าวหน้า ส่วนใครที่สนใจในเรื่องอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวกับเงินมักถูกตั้งคำถามจากสังคมว่าเป็นคนแปลกแยก

นิยามความหมายของคำว่า "ความสามารถ" จึงถูกจำกัด และชี้เป้าไปที่ตัวเงินมากขึ้นทุกที บริบทของสังคมได้สร้างกรอบความคิดผิดๆ ในตำราสอนว่า คนดีคือคนน่ายกย่อง แต่ในชีวิตจริง เรากลับเกรงใจคนรวยๆ มากกว่าคนดีๆ ด้วยเหตุผลอันใดไม่ทราบได้

ยุคสมัยนี้จึงเป็นยุคที่เราใช้การศึกษาเพื่อพอกพูนอัตตา มากกว่าที่จะใช้การศึกษาเพื่อทำความรู้จักตนเอง และนำมาซึ่งการใช้ชีวิตอย่างสร้างสรรค์ รู้จักแบ่งปัน เสียสละและทำเพื่อผู้อื่นอย่างแท้จริง